استراماچونی هم به «مقدسات» اضافه شد؟

بانک ورزش- رسول بهروش

تا به حال نه عصر جدید را دیده‌ام و نه داورانش را می‌شناسم، اما هیاهوی این چند روز چنان وحشتناک بود که ویدیوی شوخی آقای داور با استراماچونی را پیدا کردم؛ شاید بفهمم او چه خطای خوفناکی مرتکب شده که چنین زلزله‌ای به پا کرده. نتیجه اما هیچ بود؛ یک شوخی مختصر برای اینکه طرف نشان بدهد هیچ سررشته‌ای از فوتبال ندارد. با این حال واکنش عمومی حیرت‌انگیز است. این همه خشم و لفظ کثیف، فقط برای یک جوک دو کلمه‌ای؟ جالب‌تر از همه باشگاه استقلال است که تهدید به شکایت کرده؛ شکایت به کجا؟ به چه اتهامی؟

واقعیت تلخ آن است که جامعه ایرانی اعتیاد شدید به تقدس‌آفرینی و مقدس‌سازی دارد. شاید گاهی به نظر برسد نبض این رفتار در آستین حاکمیت می‌تپد، اما واقعا اینطور نیست و خیلی از ما مردم عادی هم دوست داریم دور آدم‌های محبوب‌مان یک حصار محکم بکشیم؛ حصاری که آنها را از هر نوع نقد و تخطئه یا حتی شوخی و مطایبه در امان نگه دارد. حالا هم ظاهرا استراماچونی به فهرست بلندبالای مقدسات ایرانی افزوده می‌شود؛ کسی که به رسانه‌های ایتالیایی گفته بود باورش نمی‌شود تعدادی از مردم ایران به خاطر جدایی او به خیابان آمده‌اند، اما حالا باید سرش را بالاتر بگیرد؛ چون ظاهرا اینجا شوخی با اسم او هم پیگرد قانونی پیدا کرده است! در حالی که در دنیای مدرن هیچکس و هیچ‌چیز از گزند نقد و مزاح در امان نیست، اینجا ما برای سرمربی سابق تیم‌مان هم مصونیت ماورایی قائل می‌شویم؛ برای کسی که به احترام همین مردم، حداقل سه بازی آخر نیم‌فصل را بالای سر تیمش باقی نماند و رفت.

 روزگاری مریدان علی پروین کسانی را که ساده‌ترین نقد فنی به او می‌کردند روی سکو به باد کتک می‌گرفتند و صد البته همین‌ها بودند که با ایجاد آن فضا به زمین خوردن سلطان کمک کردند. مطمئن باشید همین الان هم اگر به جای استراماچونی با برانکو شوخی شده بود مشابه همین رفتارها را از برخی هواداران پرسپولیس می‌دیدیم. قرمز و آبی ندارد. این عادت ماست. در شب‌هایی که سانسور سریال‌های نوروزی صدای همه را درآورده، همزمان ملت اعتراض دارند که چرا شوخی داور عصر جدید با استراماچونی سانسور نشد! وقتی مردم عادی حتی اجازه شوخی با یک مربی فوتبال را نمی‌دهند، حاکمیت چرا باید مجوز نقد شدن وزیر و وکیل و نماینده مجلس را بدهد؟ نه رفقا؛ ما هشتاد میلیون سانسورچی هستیم که خوش و خرم کنار هم زندگی می‌کنیم؛ فقط ممیزی‌های‌مان با هم فرق دارد!